„Raz na dwa”: urazy między przyjaciółmi w wyjątkowym gatunku rozrywki

W Hiszpanii jest praktycznie nieznany reżyser, który tworzy rodzaj kina, którego (prawie) nikt inny nie tworzy. Kino gatunkowe, bez większych społecznych pretensji (choć ma pewne ukryte wady), świeże, zabawne i musujące, którego odniesienia wydają się dalekie od tego kraju, chociaż w pewnym momencie można by pomyśleć, że jego dwa ostatnie filmy dobrze wpasowałyby się w falę nowych reżyserów lat 90., młodego Alejandro Amenábara i Álexa de la Iglesii . Nazywa się Alberto Utrera i chociaż jest już trochę starszy (45), odcisnął swoje piętno na dwóch wyjątkowych i godnych pochwały filmach. Zeszłoroczny Desmontando a Lucía był neo-noirem z tonem czarnej komedii i nutami thrillera. Uno X Dos to thriller pokoleniowy o ambicji i rozpaczy, który niemalże przeradza się w horror. Akcja rozgrywa się w jednym miejscu i z udziałem zaledwie pięciu postaci, a jej głównym tematem jest mecz futbolowy, w którym do zdobycia jest 15 punktów.

Żadne z nich nie przejdzie do historii, ani nie musi, bo między innymi nie pretendują do tego, ale oba spełniają swój cel – tradycyjne kino gatunkowe – i mogą być niezwykłe w sensie swojej anomalii w hiszpańskim kinie zdominowanym przez inne style, odniesienia i cele. Świetne letnie filmy, popcorn i powierzchowne emocje.

Reżyser późnego okresu, z dużym doświadczeniem telewizyjnym i rozgłosem, zanim przeszedł do pełnometrażowego filmu po pracy nad krótkometrażówkami, wydaje się wyrastać z nasion kina lat dziewięćdziesiątych. W rzeczywistości film „Uno equis dos”, napisany wspólnie z Carlosem Sorią i najwyraźniej inspirowany prawdziwą historią, zawiera liczne paralele gatunkowe, tematyczne, tonalne, psychologiczne, a nawet socjologiczne z godnym podziwu debiutem, obecnie pogrzebanym w zapomnieniu, mimo że jest jednym z najlepszych filmów uznanego (i w konsekwencji nierównego) reżysera: „Tumba abre” (1994) Danny'ego Boyle'a , tuż przed przebojem „ Trainspotting”.

W „Otwartym grobie ” była to walizka pełna pieniędzy, a tutaj milionowy los na loterię, który miał zostać wypełniony. Ale w obu przypadkach sednem jest status bohaterów jako bliskich przyjaciół, gangu na całe życie, z wynikającą z tego wzajemną wiedzą o swoich wewnętrznych mechanizmach (dla dobra i dla znacznie gorszego dobra), oraz wulkaniczny element bezgranicznej ambicji, niekiedy ukryty w najgłębszych zakamarkach ludzkiej istoty. Przemoc i śmierć nie pojawiają się bez powodu ani tylko dlatego, że pieniądze są tuż przed nami i uciekają nam z rąk, ale dlatego, że nasze istnienie wyniszcza nas od wewnątrz, a rozdźwięk między pożądaniem a władzą stawia nas na krawędzi urazy. Niewiele zgnilizny jest bardziej bolesna niż ekonomiczna, społeczna i ludzka rywalizacja między przyjaciółmi. Albo między parami: „Jak dawno nie uprawialiśmy seksu?”. Wycofana, zwierzęca męskość, która ostatecznie eksploduje, i kobiecość rozdarta między tolerancją a rzezią.

Każdy z czterech głównych aktorów daje swoim postaciom dokładnie to, czego oczekują: uwodzicielską agresję Paco Leóna ; sybillińską elegancję Stéphanie Magnin ; (nie)zdrową rozkosz Kimberley Tell ; i moralną porażkę Raúla Tejóna . A Utrera, z efektowną (choć nie genialną) inscenizacją akcji i grozy oraz dobrymi zdjęciami z pięknym oświetleniem wnętrz i plenerów Miguela Ángela Garcíi, prowadzi swoją psotną filmową zabawkę z przekonaniem aż do jej moralistycznego (i nie tylko) epilogu.